توضیح: ادعای حقوق بشر تمدن غرب، گوش همگان را کَر کرده‌است.
اما این تمدن خود، سر سوزنی از انسانیت بویی نبرده‌است. اگر امروز موشک‌های کروز آمریکا،
افغانستان و عراق را به تلی از خاک مبدل کرده‌است، دیروز نیز اجداد اروپایی عمو سام،
مردم آسیا وآفریقا را به خاک و خون می‌کشیدند. مدرنیته از «حقوق بشر» دم می‌زند اما
جز مردم مو بلوند و چشم آبی سایرین را مصداق کلمه «بشر» نمی‌داند. آنچه در ادامه می‌آید
برگی از تاریخ تمدن سراسر توحش مدرنیته است!
انگلستان، در زمان سلطنت «الیزابت اول» (1558- 1603) است
که به عنوان یک قدرت توسعه‌طلب دریایی شهرت
یافت. زمانی که او به قدرت رسید، جامعه‌ی انگلیس، در وضع اقتصادی نابسامانی قرار داشت.
«الیزابت» ساده‌ترین و شرافتمندانه‌ترین راه برای تأمین مخارج دربارش را، «مشارکت با
دزدان دریایی و سرمایه گذاری در تجارت برده» یافت.
او «هاوکینز» و «دریک» دو دزد دریایی نامدار انگلیسی را
بَرکشید و در زمزه‌ی نزدیکترین کسان خود جای داد. «سر جان هاوکینز»(1532-1595) و «سر
فرانسیس دریک» (1543-1596) قریب به چهار دهه «سگ‌های درنده‌ی الیزابت» در دریاها محسوب
می‌شدند. هاوکینز، که او را بنیانگذار تجارت انگلیس با آمریکای جنوبی می‌خوانند، سرپرستی
تجارت برده الیزابت را به دست داشت. او نخستین بار در سال 1562با سه کشتی و یکصد خدمه
و با سرمایه بازار لندن و حمایت دربار انگلیس،
300 و به روایتی 500 برده را در سیرالئون به اسارت برد و در هیسپانیئلا (هایئتی) فروخت.
و سپس کشتی‌هایش را از کالاهای منطقه انباشت، و به لیورپول برگشت. سود او چندان خیره
کننده بود که گروهی دیگر از تجار انگلیسی را به سرمایه گذاری در تجارت با برده ترغیب
نمود. سفر تجاری بعدی هاوکینز به سواحل گینه
بود. الیزابت در این سفر یک هزار پوند سرمایه گذاری کرد. این سرآغاز تجارت انگلیسی
برده است که تا اواسط سده نوزدهم ادامه داشت.
علاوه بر راهزنی دریایی و تجارت برده، سومین عرصه فعالیت
الیزابت، «توسعه طلبی ماوراء بحار» بود. کمپانی‌هایی برای جلب سرمایه لازم به توسعه
طلبی های ماوراء بحار، تأسیس شد. مانند «کمپانی ویرجینیا»، و تمامی ثروتمندان به سرمایه
گذاری در آن پرداختند. از جمله این سهامداران «سر فرانسیس بیکن» سیاستمدار و اندیشه
پرداز انگلیسی است که به «پدر علم جدید» مشهور است.
بیکن، از نظریه پردازان توسعه طلبی ماوراء بحار شمرده
می‌شود. او رساله‌ای نوشت به نام «درباره‌ی پلانت‌ها» که در آن از سرمایه گداری دراز
مدت در مستعمرات دفاع می‌کرد.
بیکن، تنها اندیشمند انگلیسی سهیم در کمپانی غارتگر ماوراء
بحار نبود. در نسل بعد «جان لاک» استاد آکسفورد و اندیشه پرداز نامدار لیبرالیسم انگلیسی،
نیز چنین بود.
اولین انگلیسی که از هند دیدن کرد ،یک کشیش مسیحی به نام
«توماس استفنس» است که در سال 1579 در جزیره گوا اقامت گزید. گزارش های استفنس سبب
جلب توجه بیشتر انگلیسی‌ها به هند شد. 218 نفر از تجار انگلیسی از «الیزابت» در خواست
تأسیس کمپانی هند شرقی را می‌کنند. الیزابت قبول کرد. اولین سفر تجاری به سال
1603 توسط «جمیز لانکاستر» در رأس ناوگانی
مرکب از چهار کشتی است. به تدریج رابطه تنگاتنگی
میان دربار و کمپانی ایجاد شد دربار به حمایت مالی تجّار و تجّار به حمایت سیاسی از
دربار نیاز داشت.
اولین گروه تجاری که همپای انگلیسی‌ها به شرق گام نهاد،
در سال 1603 «کمپانی هند شرقی هلند» بود که با بیش از 60 کشتی روانه‌ی مشرق زمین شدند.
با مردم محلی و پرتغال ها و نیز با یکدیگر جنگیدند و حریصانه مستملکاتی به چنگ آوردند.
سال 1669 اوج اقتدار کمپانی هند شرقی هلند محسوب می‌شود. در این سال کمپانی 150کشتی
تجاری، 40 کشتی جنگی و 10 هزار نیروی نظامی در اختیار داشت. بنیان گذار امپراتوری مستعمراتی
هلند در شرق فردی به نام «یان کوئن» است. در این دوران هلند بر پایه غارت جهانی، دورانی
از رفاه و ثروت دارد. مستملکاتی مانند سیلان، آفرقای جنوبی، ژاپن، برزیل و هند شرقی
و ... را تحت تصرف داشت.
هلندیها از زشت کردارترین همنوعان خودشان شمرده می‌شدند.
کاوالام پانیکار از زبان «یان کوئن» می نویسد :«مگر ما در اروپا حق نداریم با چهارپایان خود بدان‌گونه
که میل داریم رفتار کنیم؟ در اینجا هم ارباب با آدم‌هایش همین رفتار را می‌کند زیرا
اینان در همه جا تحت تملک ارباب خود هستند. چنان‌چه حیوانات در هلند از آن صاحب خود
می‌باشند.»
دانمارکی‌ها در سال 1616 «کمپانی هند شرقی دانمارک» را
به پا کردند. دانمارکی‌ها به دلیل مشارکت در دزدی‌های دریایی، بدنام بودند.
فرانسوی‌ها در سال 1664 کمپانی هند شرقی فرانسه را به
ریاست «کالبر» ایجاد کردند و این سرآغاز یک سده جنگ تجاری انگلیس و فرانسه در دریاها
و سواحل شرق است. آنها نخستین پایگاه خود را در بندر پاندیچری بعد از ده سال جنگ با
هلندیها و انگلیسی‌ها ایجاد کردند.
آمریکاییان نیز از سده هفدهم در فعالیت کمپانی هند شرقی
انگلیس، مشارکت جدی داشتند و از دزدان دریایی صاحب نام منطقه نیز به شمار می‌رفتند.
زرسالاران یهودی و پارسی،عبدالله شهبازی، جلد اول صص 71 تا 97،همراه با تلخیص
